به نقل از «ایران اکونومیست»

بنزین پالایشگاه های کوچک به امارات و عراق صادر می شوند

تاریخ انتشار: ۳۰ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۰۲۸۹۵۲

حسینی گفت:بنزین پالایشگاه های کوچک ایران اکنون به عراق و امارات صادر می شود و افغانستان بنزین به مراتب با کیفیت پایین تر را از ازبکستان وارد می کنند.

حمید حسینی عضو هیئت مدیره اتحادیه صادر کنندگان فرآورده‌های نفتی در گفت و گو با ایران اکونومیست با اشاره به اینکه در سال‌های گذشته سه نوع بنزین صادراتی داشتیم، گفت: سال‌های قبل سه نوع بنزین به افغانستان صادر می‌شد؛ بنزین معمول پالایشگاه‌های کشور که دارای استانداردهایی است که به عنوان بنزین پالایشگاهی شناخته می‌شود، دیگر محصولی است که پترو پالایشگاه‌ها تولید می‌کنند که بنزین با اکتان بالاتر است که از آن با عنوان بنزین پیرولیز یاد می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی ادامه داد: این محصول مستقیماً قابل مصرف نیست و می‌تواند با فرآورده‌هایی مانند نفتا ترکیب شود و به عنوان بنزین از آن حتی در کشورهای حاشیه خلیج فارس نیز استفاده می‌کنند.

به گفته حسینی این محصول به عنوان مکمل مورد استفاده قرار می‌گیرد و حالت افزایش دهنده اکتان بنزین را دارد که در اقلیم کردستان آن را خریداری می‌کنند و به عنوان مکمل از آن در کشورهای دبی، عراق و افغانستان برای تولید بنزین استفاده می‌کنند.

وی توضیح داد: نوع سوم هم بنزینی است که از پترو پالایشگاه‌ها تولید می‌شود که استانداردی نزدیک به یورو ۳ دارد و به آن هیدروکربن سبک گفته می‌شود اکنون با توجه به اینکه ظرفیت پالایشگاه‌های ما برای مصرف داخل کاملاً مورد استفاده قرار می‌گیرد امکان صادرات محصولات پالایشگاهی وجود ندارد. و عمدتاً این دو محصول (هیدورکربن سبک و بنزین پرولیز) صادر می‌شود.

به گفته حسینی صادرات هیدرو کربن مینی ریفاینری به دلیل استانداردی که افغان‌ها در نظر گرفتند با مشکل مواجه شده است و آنها این محصول را که متعلق به بخش خصوصی است خریداری نمی‌کنند. آنها سعی می‌کنند میعانات گازی را خریداری کنند و خودشان بنزین مورد نیاز را تولید می‌کنند.

وی خاطرنشان کرد: سختگیری‌ها فقط برای ایران است که البته این سختگیری‌ها بی مورد است زیرا ازبکستان و ترکمنستان همین محصولات وارد می‌شود در حال حاضر نیز محصولات تولیدی ایران بازار خودشان را پیدا کرده و به سایر کشورها صادر می‌شوند.

حسینی با اشاره به کیفیت محصولات تولید داخل ادامه داد: دولت خوراک مورد نیاز پالایشگاه‌های کوچک مقیاس را تهیه می‌کند و پس از پالایش در مینی ریفاینری ها هیدرو کربن سبک و سنگین تولید می‌شود؛ اکنون وزارت نفت برنامه دارد که گازوئیل این پالایشگاه‌ها را برای سوخت زمستانی خود استفاده کند زیرا سولفور آن بسیار کمتر از گازوئیل پالایشگاهی است و حتی نفتایی که تولید شده قابلیت تبدیل شدن به بنزین با کیفیت را دارد.

عضو هیئت مدیره اتحادیه صادر کنندگان فراورده‌های نفتی در پاسخ به این سوال که محصولات صادر شده به افغانستان مربوط به کدام بخش بوده است، خاطر نشان کرد: پالایشگاه‌های کوچک مقیاس همگی مربوط به بخش خصوصی هستند که نزدیک به ۸۰ پالایشگاه می‌شوند و با سختگیری‌های طالبان و تاکید بر ورود محصول با کیفیت این محصولات دارای کیفیت مناسب هستند.

  منبع: خبرگزاری مهر برچسب ها: وزارت نفت ، بنزین ، صادرات بنزین

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: وزارت نفت بنزین صادرات بنزین پالایشگاه های کوچک پالایشگاه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۰۲۸۹۵۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کریدور عراق-اردوغان- اروپا / چالش‌های فنی و زیرساختی

علی آهنگر- روزنامه اعتماد-وقتی در ۱۹ شهریور ۱۴۰۲ بایدن در دهلی‌نو توافق بر سر کریدور عرب-مد را اعلام کرد، تنها صدای مخالف رجب طیب اردوغان بود. بیست کشور ثروتمند جهان که عنوان جی۲۰ را با خود یدک می‌کشند، دو روز شهریور گذشته را در دهلی‌نو به سر بردند. جهان و آنچه در او هست در این دو روز چشم به خیابان‌های نه چندان پر زرق و برق دهلی‌نو دوخته بود. همه می‌دانستند که چکش‌های نارندرا مودی بر میز ریاست اجلاس نمادی بیش نیست و توافق‌های اساسی همه از پیش صورت پذیرفته است. اما جهان بی‌تاب از اعلام توافقی بود که هندوستان را از یک کریدور به امارات و عربستان و از آنجا به دریای مدیترانه و اروپا متصل می‌کرد. کریدوری که از آن پس در ادبیات ژئوپلیتیک به کریدور عرب- مد شهرت یافت. معلوم بوده و هست که این کریدور به این سادگی‌ها به سرانجامی نخواهد رسید. اما نکته این بود که رجب طیب اردوغان با صدای بلند مخالفتش را با این کریدور اعلام کرد و بیان داشت ترکیه باید از این معامله سهمی داشته باشد. امارات متحده عربی از سوی رهبران گروه ۲۰ ماموریت یافت تا رضایت خاطر این صدای بلند و پرغوغای آناتولی را کسب کند. نتیجه این سر و صدا و آن لابی‌های پشت پرده با امارات و قطر در سفر روز دوشنبه سوم اردیبهشت ۱۴۰۳ اردوغان به عراق نمایان شد. وقتی اردوغان در فرودگاه بغداد با استقبال محمد شیاع السودانی بر فرش قرمز گام نهاد تا از یگان استقبال سان ببیند، وزیران راه و حمل و نقل امارات و قطر هم در هتل‌های بغداد جا خوش کرده بودند. همه چیز مهیا بود تا رجب طیب اردوغان و شیاع السودانی در پشت میز‌های سالن بزرگ تشریفات کاخ نخست‌وزیری بایستند و وزیران راه ترکیه، عراق، امارات و قطر امضاهای‌شان را پای یادداشت تفاهمی برای ایجاد کریدوری جدید بگذارند که چهره ژئوپلیتیک منطقه را تغییر می‌دهد.

کریدوری که از این پس کریدور عراق-ترکیه-اروپا نام دارد که ما بحق آن را در این نوشتار کریدور عراق- اردوغان-اروپا نام نهادیم، چراکه برپایی این کریدور بیش و پیش از هر چیز قاچ بزرگی از کیک تجارت و اقتصاد آینده اقیانوس هند-اروپا را نصیب ترکیه می‌کند و نقش رجب طیب اردوغان را در به دست آوردن این قاچ بزرگ ژئوپلیتیکی برای ترکیه روشن می‌دارد. با برپایی این کریدور که ظاهرا علاوه بر ارتباط با هند، تجارت و البته رضایت چین را نیز به همراه دارد، عراق و بندر فاو در جهان برجسته می‌شوند. فاو شهر بندری کوچکی در دهانه اروندرود است که برای رزمجویان آن سال‌ها خاطرات عمیقی را به همراه دارد. مگر می‌شود فاو را بگویی و از آن همه درگذری؟!

 

آن فاو بی‌قرار با آن مسجد با نمازگزار‌های مخلص بی‌شمار حالا تبدیل به یک بندر بزرگ می‌شود. بندری فخر جبل علی در امارات. اگر بندر جبل علی امارات با ۶۷ اسکله کانتینری لقب بزرگ‌ترین بندر خاورمیانه را به خود داده، حالا قرار است تا سال ۲۰۲۵ در برابر بندر ۹۰ اسکله‌ای کانتینری فاو کلاه از سر بردارد. می‌گویند با راه‌اندازی فاز نخست این کریدور در ۲۰۲۸ که ترکیبی از بزرگراه‌ها، راه‌آهن، انتقال خطوط نفت و گاز و خطوط ارتباطات است، زمان رسیدن بار‌ها به اروپا از ۴۵ روز دماغه امیدنیک و ۳۵ روز دریای سرخ، به ۲۵ روز کاهش می‌یابد. یعنی کالا‌های ساخت چین و هند ده روز زودتر به دست مشتریان سیری‌ناپذیر اروپایی می‌رسد. اما این تمام مطلب نیست. آن‌گونه که میدل ایست‌ای می‌گوید؛ عراق چشم دارد در قالب این قرارداد، ۱۷ میلیارد دلار سرمایه جذب کند، ۱۲۰۰ کیلومتر راه‌آهن خود را از فاو به ترکیه و از آن طریق به اروپا برساند، قطار‌هایی با ۳۰۰ کیلومتر سرعت در ساعت در ریل بگذارد، سالانه ۴ میلیارد دلار درآمد کسب کند و برای ۱۰۰ هزار نفر از جوانان عراقی کار و شغل بسازد. اینها همه خوب است، اما یک نقص عمده و یک عیب بزرگ دارد. نقص عمده داستان پیش گفته این است که از دو مبدا اصلی تجارت امروز و آینده کریدور‌هایی که قرار است از خلیج فارس بگذرد، یعنی چین و هند کسی در بغداد نبود تا در کنار وزیران راه چهار کشور عراق، ترکیه، امارات و قطر، به عنوان تضمین‌کننده اصلی دادن کالا و کانتینر پای قرارداد را امضا کند. و، اما عیب بزرگ و بسیار بزرگش این است که هیج سهمی برای نقش ژئوپلیتیک ایران در منطقه قائل نشده است. مگر می‌شود ابرکشتی‌های کانتینری با میلیون‌ها تن کالا از جلوی چشمان بندر چابهار و آن پهنه بیکران دشت مکران بگذرند، برای لنج‌های ماهیگیری کنارک دست تکان دهند و در شمالی‌ترین نقطه خلیج فارس، در بندر فاو پهلو بگیرند؟! آقای رجب طیب اردوغان لابد فکری کرده‌اند که چنین چیزی تحقق یافتنی نیست. پس تا دیر نشده، چهار کشور ترکیه، عراق، امارات و قطر خوب است به تهران بیایند؛ وزیرانی از چین و هند هم در پایتخت ایران حضور یابند و بر نقش تاریخی ایران و بندر مکران و چابهار انگشت تایید بگذارند.